Kronika życia świętego Antoniego

• 1195 W Lizbonie w Portugalii przychodzi na świat chłopiec (tradycja mówi, że było to 15 sierpnia - w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny). Na chrzcie otrzymuje imię Fernando (Ferdynand). Jego ojciec, Martino di Alfonso, był ponoć potomkiem jednego z wodzów wypraw krzyżowych. Kiedy chłopiec podrósł, rodzice wysyłają go na naukę do szkoły katedralnej przy kościele Bożej Rodzicielki w Lizbonie.
• 1210 Jako 15-letni młodzieniec Fernando wstępuje do klasztoru należącego do Kanoników Regularnych św. Augustyna (augustianów).
• 1212 Zostaje przeniesiony na własną prośbę do Coimbry. W ten sposób chce uniknąć wizyt krewnych i przyjaciół, które nie pozwalały mu ostatecznie oderwać się od świeckiego świata. W klasztorze św. Krzyża w Coimbrze pozostaje przez osiem lat. Przez ten czas w zaciszu bogatej biblioteki klasztornej studiuje Pismo Święte i rozprawy teologiczne. Nie przypuszcza wówczas, że studia te staną się podstawą jego późniejszej pracy apostolskiej. Póki co młody augustianin wytrwale kształci się i ćwiczy w nabożnych rozmyślaniach.
• 1220 Otrzymuje święcenia kapłańskie.
• Po usłyszeniu wieści o męczeńskiej śmierci pięciu franciszkańskich misjonarzy zamordowanych w Maroku, Fernando postanawia iść w ich ślady. Rodzi się w nim pragnienie męczeństwa.
• Zostaje przyjęty do zgromadzenia braci mniejszych i przyjmuje imię Antoniego. Wyrusza na misje do Maroka. Ciężka choroba uniemożliwia mu jednak podjęcie pracy misjonarza.
• 1221 Miotany wichrem okręt, któ rym płynie niedoszły męczennik, przypadkowo przybija do brzegów Sycylii. Tam Antoni trafia do klasztoru franciszkanów znajdującego się niedaleko Messyny.
• Bierze udział w kapitule generalnej zgromadzenia braci mniejszych, która odbywa się w Asyżu. Tam po raz pierwszy spotyka św. Franciszka.
• Po "kapitule namiotów" brat Antoni zostaje przydzielony do małego domu zakonnego w prowincji Romania (północne Włochy), gdzie pełni posługę kapłańską. Przez pewien czas przebywa w pustelni w Monte Paolo w pobliżu Forli, oddając się postom i nabożnym rozmyślaniom. Czeka na wskazówkę od Boga co do dalszej drogi życia.
• 1222 W Forli podczas uroczystości z okazji święceń kapłańskich wygłasza pierwsze kazanie.
• 1223 Wędruje po północnych Włoszech, słowem zwalczając szerzącą się tam herezję.
• 1223 - 1224 Wykłada teologię w Bolonii.
• 1224 – 1227 Jest kaznodzieją we Francji, gdzie w owych czasach heretycy dopuszczali się mordów na katolickich duchownych i wiernych. Jego praca duszpasterska zyskuje szczególne uznanie i Antoni zostaje kustoszem zakonu w Limoges.
• 1227 Zostaje prowincjałem zakonu św. Franciszka w północnych Włoszech. W powierzonej sobie prowincji Antoni broni zagrożonej przez herezję wiary siłą swego słowa oraz zakładając nowe klasztory. Pracuje ponad siły. Po trzech latach ze względu na zły stan zdrowia prosi o zwolnienie z obowiązków prowincjała.
• 1228 Wraz z delegacją franciszkanów udaje się do Rzymu, by zasięgnąć rady Ojca Świętego w sprawie przyszłości ruchu franciszkańskiego. Tam w obecności Papieża i najwyższych dostojników Kościoła wygłasza kazanie.
• 1230 Osiada na stałe w Padwie.
• 1231 Codziennie przez 40 dni Wielkiego Postu Antoni głosi w Padwie kazania pasyjne. Mimo złego stanu zdrowia wyrusza do Werony. Chce prosić władcę tego miasta, Ezzelina da Romano, byuwolnił bezprawnie więzionych ludzi. Po nieudanej misji osiada w Camposampiero, niewielkiej miejscowości niedaleko Padwy. Tam w nietypowej celi zbudowanej między rozłożystymi konarami potężnego orzecha, zawieszony między niebem a ziemią, w ciszy oddaje się nabożnym medytacjom.
  
  Stan zdrowia schorowanego Antoniego wyraźnie się pogarsza. Prosi braci, by zawieźli go do jego ukochanego klasztoru NMP w Padwie. W drodze do Padwy ze względu na skrajne osłabienie chorego musiano zatrzymać się w Arcelli (przedmieścia Padwy). Tam 13 czerwca w ubogiej celi klasztoru klarysek odchodzi do Pana jeden z Jego największych kaznodziejów. W niespełna rok po śmierci dostępuje chwały ołtarzy.
• 1246 Św. Antoni zostaje ogłoszony ewangelicznym Doktorem Kościoła.

Patron